Dinsdag 18 februari 2014

Vanochtend afgesproken om 6:30u in het restuarant van ons Senegambia hotel. Het restaurant dat altijd opent om 7:00u. Afgesproken dat wij een half uurtje eerder mochten, zodat we lekker vroeg aan de slag konden. Maar ja, besproken met de receptie en niet doorgegeven aan de keuken .  . Wel weer leuk voor Segou, onze vaste buschauffeur voor deze bouwreis,  die er om 7:00u zou zijn en ons pas dik na achten mocht begroeten.    Voorgaande jaren zaten we nog wel eens te vitten dat het vervoer zo op zich liet wachten. Deze keer niet dus. Mooie enthousiaste jonge Rasta overigens. Eindelijk muziek in de bus! En iemand die graag praat over zijn land. En, leuk voor Dick en straks Marianne: met een dik boek over Gambiaanse vogels op het dashboard. En ik zag hem de bus poetsen terwijl hij wachtte om ons terug te brengen naar het hotel. Niet eens zijn eigen bus, al blijkt hij wel zelf in het bezit van een eigen 4-persoons taxi.   Had ik al gezegd dat het vandaag Independence Day is? Het land viert haar 49-jarig bestaan los van good old Brittannia. Ruling its own waves onder aanvoering van haar eigen legerleider Jameh. Dat betekent groot feest in hoodstad Banjul. In Serrekunda is daar wat minder van te merken. En mensen hier in stadsdeel Lamin, nabij Lamin Airport, werken gewoon. Net als wij ook. Ik meen wel hier en daar wat feestelijker uitgedoste mensen te zien, maar dat kan zinsbegoocheling zijn. Afrikaanse vrouwen zien er wel vaker uit om door een ringetje te halen. Maar goed, na het copieuze ontbijt in de taxibus naar de compound van Kaddy en haar familie. Zoals daar zijn: haar vader mr. Ceesay, zijn vrouw Djantjam, zus Fatou, broer Lamin, zoon Mohammed en een hele schare kinderen die ik verder niet bij naam zal noemen omdat ik die niet weet. In het algemeen heten ze How are you? I’m fine. Ze zijn vrolijk, lopen in de weg, maar ze helpen ook graag. Wat best een plezier is als de container annex keuken annex kluis leeg moet worden geruimd. Of weer gevuld. Pauline heeft er haast een dagtaak aan om ze bezig te houden, liefst een beetje uit de buurt van de mannen. Een waardig vaandeldraagster van de helaas verhinderde Margreet, die liever haar arm brak dan hier te zijn; en daar later weer heel veel spijt van had natuurlijk. Maar toen was het al te laat. Vòòr de bouillon van 11:00u – door Dikky, want Margreet . .  . – eerst de discussie van gisteren even voortgezet over wat te doen met de bezinkput van 5 bij 3 bij 6, die ervoor moet zorgen dat de beoogde honderden leergierige kinderen overtollig vocht en materie kunnen lozen zonder het land overmatig te bevruchten. Afbreken wat overijverige metselaars zonder goed toezicht hebben opgericht? Of accepteren wat er staat en creatief afbouwen. Gelukkig wordt voor het laatste gekozen. De slooplust van Willem bedwongen! Voor de zwaar  sluitende deur kan – zo lijkt het  – ook worden voorkomen dat Gert zijn vorig jaar netjes beplate deur zelf weer moet vernielen. Onderwijl werkt een ploeg ingehuurde metselaars driftig door aan het afwerken van deur- en vensteropeningen en het dichten van gaten in de muren. Daartoe door ons verblijd met het door GeCo Wijk bij Duurstede gedoneerde rolsteiger. Een ander team lokale arbeiders zorgt voor het uitgraven van de servicegang van het eerste schoolgebouw en een extra sleuf voor de afvoer richting put. Jan en dick gaan aan de gang met het op de muren aftekenen van voortschrijdende inzichten m.b.t de inrichting van de toiletruimten, terwijl Gert en ik druk zijn met het verslepen van dozen tegels van hot naar her. Zoals gezegd met grote hulp van Pauline en het grut. En zo nu en dan van Lamin, die zijn aandacht verdeelt tussen de metselaars, gravers en ons. En ’s middags toveren Jan en Dick de raamprofielen die Cees en ik vorig jaar zo mooi in elkaar hadden geklust, om tot een heuse stellage in de container.   Tussen de middag lekker lunchen in het hotel en in de vroege avond doorspreken van de dag en de geplande excursies voor de twee vrije vrijdagen. En later opnieuw lekker eten. En verplicht bier drinken voor de mannen. Dat spreekt!   In de absolute zekerheid dat ik de belangrijke zaken van deze dag vergat te melden sluit ik onder het genot van mijn laatste teug Drambuie dit verslag af en voeg ik me bij het slapend gilde. Gisteren lag ik er om deze tijd al in. Nu ben ik the last man sitting.

Groet, Etienne