Donderdag 20 februari 2014

Jawel, het is alweer donderdag. Na een gratis koffie en cointreau zit ik weer op mijn kamer te overpeinzen wat er fout ging. Dat van die koffie is duidelijk: foutje van het hotel gisteren. Het Senegambia hotel is prima, maar de administratie klopt helaas zelden. Gisteren ging het zozeer mis dat de manager van de dag, door de jonge serveerster gebeld, zich genoodzaakt zag drie gratis koffie aan te bieden bij de eerstvolgende gelegenheid. En dat was vandaag. Natuurlijk was het jonge ding niet on duty, noch de manager van de dag van gisteren. Maar die ene koffie kwam er wel degelijk na enig aandringen van Pauline. Waarvoor dank. Tijdens de lunch was er een ander akkefietje geweest. Op zich erg vermakelijk. Een bonnetje met een niet besteld drankje. Omdat de eveneens jonge ober liever geen problemen kreeg met de dame van de debiteurenafdeling, bood hij aan het drankje alsnog te brengen. Geen punt dat we op het punt stonden te vertrekken. We mochten het gewoon meenemen. Helaas voor hem hielden we voet bij stuk en bleef de liquid doggybag in de la. Waarna dan wel een discussie in de groep ontstond over de politieke lading van de snelle conclusie dat je de jongelui van het hotel altijd in de gaten moet houden. Pas op hoor, ze proberen het! Zou het motto van ons bouwvakkers kunnen zijn: we proberen het. En als het niet lukt dan doen we het anders. En proberen we de foutjes wat te   vergoelijken. Motieven voor zelfverrijking, als ze er al zijn, zitten in elk geval niet bij het bedienend personeel. En dat lieve lezers geldt uiteraard ook voor het onderhavige Nederlandse voetvolk.

De cointreau was overigens een geste van Jan. Nee wat fout ging was dat ik te licht beneveld raakte van de complimentjes van mijn verslag van dinsdag. Meer dan van de drank. Zodat ik nu de late avondrust van mijn hotelkamer vervul met zacht getik en bijna onhoorbaar gesteun. De dagafsluiting. Wat ging er goed, wat fout?

 

Ik heb gelukkig wat gedachten meegekregen van deze of gene omtrent wat wel of niet te vermelden. Nee Wim, lieve stichtingsvoorzitter, maak je geen zorgen. Willem kan alles uitleggen. Straks, als je hier bent. En anders doen wij dat wel.

Welnu, wat kan er dan wel verteld worden? Nou bijvoorbeeld dat de zaakjes nu langzaamaan wat beter gaan lopen. En vanaf morgen nog beter als er orde op zaken is gesteld bij de metselaars en dakdekkers. Voor enkelen van hen is een nieuw gezegde op zijn plaats: ze zitten de kantjes er vanaf. Maar niet meer heel lang. Ze missen de essentie van de lange mars door de schoolse instituties: het bij de les blijven. Toevallig zijn we bezig  om toekomstige generaties wel die kant op te krijgen. School’s out, maar niet forever . . Maar er is meer gebeurd. Jan heeft Willem weten te overtuigen dat de knik in de riolering meteen verholpen moet worden. Een van de gravers heeft het vertrouwen gekregen om de grond onder de leiding voorzichtig uit te graven, zodat er nu weer voldoende afschot is om de afvalproducten van het grut vrije baan te geven richting de bezinkput. De put die een groepje gravers nog wel een paar dagen bezig houdt. Het gat moet de helft groter worden, waarna de metselaars er ook weer een goede boterham aan verdienen.

De dakdekkers zijn vandaag eindelijk afgestapt van hun verlengsnoer richting boor waarmee de gaten in de dakconstructie worden gemaakt. Het snoer was zo lang, zo dik en zo aan elkaar geknoopt, dat dit alleen al meer vermogen trok van de generator dan boor en slijptol samen. Laat staan dat het boor veel nuttige arbeid verrichtte. Ook hier weer een herhaling van de geschiedenis. Vorig jaar was er een man die de generator plat kon leggen met zijn slijptol. Ook toen kwam alles op zijn pootjes terecht, maar hij ging helaas voor hem naar huis zonder snoer aan zijn machientje. Triest maar waar, er is in dit deel van de wereld zo weinig, dat mensen al hun vernuft gebruiken om dingen te laten werken. En dan blijft er weinig denkkracht over voor efficiëntie. Going local down in Gambia heb ik vandaag een soortgelijke ervaring opgedaan. Ik heb van de volgens mij overbodige delen van het rolsteiger en balken van de traditionele steigers van de metselaars, een tweede steiger in elkaar geknutseld. Het spreekt voor zich dat ik beter naar Dick had moeten luisteren en de gezaagde balken wat korter tegen elkaar aan had moeten  leggen, maar héy ik heb wel een steiger gebouwd en als ik zorg dat mijn voeten een beetje schuin zet en niet te veel gewicht op de buitenste balk zet en ook niet te veel in het midden ga staan, dan valt er goed te werken op dat steiger. Zo doen we dat hier in Afrika. En ik ben extra voorzichtig nadat ik gisteren samen met een knaap het volledige steiger weer recht had gezet en een pleister op zijn geschaafde elleboog had geplakt. Dan toch liever twee lagere steigers. Geen dank.

Er is nog een mysterie opgelost vandaag. Bij de werkzaamheden in de toiletruimten bleek er aardig wat hoogteverschil in de vloeren. We weten nu waarom er zoveel meer cement is gebruikt dan vooraf gecalculeerd. Dit huis gaat niet drijven bij het volgend regenseizoen en het vliegt ook niet weg.

Het kostte gisteren en vandaag wel wat moeite om de mannen op het dak zover te krijgen om de dakplaten dusdanig op elkaar aan te laten sluiten dat er een mooi recht patroon ontstond. Dat vereiste de nodige vermaningen en goedbedoeld advies van mensen op de grond. Maar nu ziet het er ook strak uit. Voor de Grolsch drinkers onder ons: vakmanschap is meesterschap. Maar zorg wel dat er altijd een meester in de buurt is! Daar richten wij als LEF ons dan weer op. En tot het zover is, spelen we zelf voor meester.

En nu het woord vakmanschap is gevallen, moet ik het ook even over Dick hebben. Bij de vorige bouwreis repareerde hij vakkundig plafonds en schoolbankjes. Dit jaar heeft hij ze zelf ontworpen! Later dit jaar, als de school al is geopend komt er een zending schoolbankjes uit Nederland – bedankt Jan – maar voor die tijd worden er twintig op maat gemaakt. Dick heeft research verricht bij scholen in Wijk bij Duurstede en op basis daarvan tekeningen gemaakt. En hij wist natuurlijk nog hoe de bankjes van de London Corner School van de eerste bouwreis er ongeveer uitzagen, want zoals gezegd zelf gerepareerd. Vandaag heeft hij de plannen besproken met een plaatselijke smid. Die komt morgen al een eerste exemplaar afleveren. Het vermoeden bestaat dat de man het al eerder heeft gedaan. Wie weet heeft hij ook voor de school gewerkt. Veel uitleg was er in elk geval niet nodig. Ze zouden in een paar dagen allemaal gereed kunnen zijn. Inclusief zitvlak en tafelblad; zaken die Dick eerst zelf had willen doen.

En wat te denken van onze Willem. Hij heeft vandaag een goed gesprek gehad met een Gambiaanse Nederlander met zijn eigen Flevo company. Die is vandaag hoogstpersoonlijk poolshoogte (!) komen nemen en heeft toegezegd een waterbuis te komen slaan tot een diepte van 45  meter. Als wij zorgen voor een stellage van zeker vijf meter hoog t.b.v. het opvangbekken voor het water, dan zorgt hij voor het slaan van de buis, de nodige pompen, de opvangtank en het vlottermechanisme dat de pompen activeert. En dat alles voor een alleszins schappelijke prijs. Hetgeen wil zeggen dat we binnen het budget blijven van de sponsor van het watergebeuren. Hulde! Wat is er belangrijker dan een goede watervoorziening. Ook leuk voor bovengenoemde smid. Hij kan zich uitleven op de stellage. Die wordt overigens gemonteerd op de container en kan zo tevens dienst doen als ondersteuning van de al aanwezige watertanks.

 

Maar laten we het niet enkel over werk hebben. Na enig aandringen van Pauline om een bal te kopen voor de kids aangezien de gedoneerde rugbyballen toch echt een grasveld verlangen en geen bouwput, hebben we ontdekt dat ook die bij de laatste zending uit Nederland zaten. Dat was meteen een groot succes. Zo groot dat de bal later toch maar weer even werd ingenomen om de rust terug te brengen. Uitleggen van de rugbyregels leverde overigens wel een mooi plaatje op.

Morgen is onze vrije dag. Om zowel Islamieten als andersgezinden tegemoet te komen is het hier officieel ook echt een vrije dag, net als zondag. Zaterdag is een gewone werkdag. Niet dat het veel uitmaakt trouwens. Onze islamitische teams zijn morgen wel aan het werk. En zaterdag en zondag zijn wij ook gewoon aan de beurt. Maar morgen niet. Dan gaan Jan, Dikky en Gert op safari naar James island onder aanvoering van onze Rasta chauffeur Saikou, die ik eerder abusievelijk Segou noemde. De uitspraak ligt ergens in het midden. Saikou heeft uitgelegd dat zijn Rasta-zijn meer lifestyle is dan religie en dat hij het bijbehorend rookgedrag bewaart voor de happy times, waarmee hij feestjes bedoelt. Dat wordt overigens zwaar betwijfeld door enkelen van ons. De flinke bus geurverfrisser werkt daarbij  niet ontlastend. Ik geloof hem wel, maar ik beroem me  anderzijds weer niet op mijn mensenkennis . . Vandaag draaide hij in de bus twee keer achter elkaar de anti war song van Bob Marley op volle geluidssterkte. Met als boodschap: “until the philosophy that one race is superior and the other one is inferior is finally and permanently abandoned, there is war”. Ik vroeg me af of hij ons iets wilde duidelijk maken. Maar hij blijft de aardige en geïnteresseerde blije en geweldloze revolutionair.

Dick, Pauline en ik genieten van een vrij in te vullen ochtend, maar gaan vanmiddag wel gezamenlijk de markt verkennen. Hè lekker, vakantie.

 

Groet,

Etienne

 

Dit bericht is geplaatst in Gambia 2014. Bookmark de permalink.

2 reacties op Donderdag 20 februari 2014

  1. Jan Rodenhuis schreef:

    Hallo allemaal,

    fantastisch, wat een prachtig verslag. Etienne, je bent je roeping mis gelopen. Het is zo beeldend beschreven dat het net lijkt of ik er toch bij ben. Helaas is dat niet zo maar ik lees uit alle verslagen dat jullie heel goed bezig zijn. Complimenten!!!
    In de tas met voetbalshirtjes (gedoneerd door voetbal vereniging Baarn) zaten ook 2 voetballen. Ik weet niet of dat de ballen waren die nu boven water kwamen? In ieder geval fijn om te lezen dat het voorziet in een behoefte!
    Hopenlijk hebben jullie genoten van de welverdiende vrije dag!
    Jan

  2. Wim Stalenhoef schreef:

    Wat een schrijver is deze man ! Meer zal ik niet schrijven anders zweeft de schrijver zonder een druppel drambuie….! Maar er wordt wel heel veel beleefd, zowel in het Hotel als op de compound. Het is kennelijk een kwestie de bediening in de gaten houden en de lokale arbeiders goed te overtuigen van goed bedoelde adviezen op de compound. En wat fijn dat het enorme gebruik van cement is opgelost, hoewel….!
    Maar de indruk is wel dat er veel werk verzet wordt! Er worden verschillende projecten aangepak. Schoolbanken, waterput, dakbedekking. Echt fantastisch te
    lezen dat er zoveel vakmannen rondlopen…!
    Morgen maar genieten van jullie welverdiende rustdag. En verder laat ik me verassen wat de nieuwsgeving zal zijn, ik ben er van overtuigd dat het goednieuws is…………!!
    Beste bouwers veel plezier met elkaar en tot snel.

    Met groeten,

    Tiny en Wim Stalenhoef

Reacties zijn gesloten.