Vrijdag 21 februari 2014 (Marianne)

Vrijdagmorgen om 7.00 uur vertrokken Gert, Dikky en Jan voor een bezoek aan de overzijde van de Gambia rivier (Barra) om vervolgens naar Jufureh te rijden voor het Slaven eiland en ook weer terug. We zouden de Ferry pakken en aan de overzijde een ontbijt krijgen. Seikou was hierbij onze  chauffeur en gids.

Toen we bij de Ferry kwamen werd Seikou al wat zenuwachtig, toen bleek dat bij het kaartjes kopen de Ferry i.v.m. laag water niet kon uitvaren.
Blijkbaar hebben ze in Gambia geen Rijkswaterstaat die de te verwachte waterhoogte doorgeeft en de mondig van de rivier, waar we over  moesten steken, staat direct in verbinding met de getijden stroming.

Alle andere mensen begonnen vervolgens een klein straatje in te lopen, Seikou ook en wij konden niets anders doen dan hem volgen. We kwamen toen op het strand uit waar een aantal forse roeiboten lagen met moter.
Het bleek de bedoeling dat wij daar met een groot aantal anderen naar de overkant mee zouden varen, in ongeveer 40 minuten.

Voor we wisten wat en hoe dat zou gaan, staken een aantal Gambianen hun hoofden, vanachter, tussen onze benen en kwamen we in een zwaai op hun nek te zitten. Gert en ik zijn toch niet bepaald lichtgewichten en Dikky had een strak rokje aan maar dat maakte allemaal niets uit. Jullie kunnen je onmogelijk voorstellen hoe dat er uitzag. Maar toen begon de strijd pas goed. Onder in de boot lag van alles aan bagage en daar tussen zaten ook al veel vrouwen en kinderen, waarbij de mannen op de smalle rand moesten gaan zitten. Wij zaten alle 3 op de rand van de schommelende boot en het werd steeds drukker. We moesten nog meer op schuiven en ze bleven maar mensen naar de boot brengen. Ook via de naast liggende boot kwamen er nog meer.

Wij kregen een beeld als op de TV van Italiaanse vluchtelingen en ook een gevoel dat dit wel eens mis kon gaan. Wij hebben toen elkaar aan gekeken
en besloten van boord te gaan.Seikou was het daar ook mee eens.
Maar dat was ook weer niet zo makkelijk. Zittend op een smalle houten rand, met bungelende benen, strak tussen je buren, kom dan maar eens overeind.
Er waren gelukkig wel veel handen die hielpen. We zijn overgestapt op de naast liggende boot en richting strand geklauterd.Daar aan gekomen weer op de nek van een Gambiaan naar het strand gebracht. Het gaf een heerlijk gevoel weer op vaste bodem te staan.
Wij  zullen de foto’s nog plaatsen.

Seikou heeft vervolgens een kleine boot gehuurd waar we naar toe konden lopen (water tot de knieën) die ons met nog een paar Gambianen naar de overkant bracht.
Helaas bleek vervolgens dat het restaurant niet open was voor het ontbijt omdat de Ferry niet voer.
We hebben toen op de markt genoten van koffie tussen alle tentjes en kraampjes. Vervolgens met een open Jeep (volgens Gert zeker 35/40 jaar) naar het slaven eiland, museum, etc.
Als je daar bent realiseer je heel duidelijk wat de ene mensensoort (blank, Portugezen,  Fransen en Engelsen) de andere soort (zwarten, Afrikanen) heeft aangedaan.

Naar een heerlijke lunch terug gereden naar Barra. Toen we er aankwamen bleek de Ferry wel te varen en kwam net binnen. Seiko snelde met veel anderen naar een loket met tralies er voor om tickets te bekomen.
Ongelooflijk, het leek wel oorlog. Seikou werd voor mijn gevoel bijna door de tralies geduwd, maar hij kreeg toch onze tickets.
Vervolgens kregen wij voorrang op de honderden Gambianen die voor en tegen de hekken stonden te wachten tot deze open gingen

Wij zaten net boven op het dek toen, na de auto’s de hekken open gingen en we werden overspoeld met Gambianen die aan boord kwamen. De boot raakte boorde vol en ook toen weer bleven de mensen komen, zelfs koeien en ook ezels.
Toen de boot echt vol was wou hij weg varen, maar dat lukte niet. Hij bleek te beladen of het was weer laag water, de boot kwam niet op eigen kracht vrij en weg.
Ook daar zitten ze blijkbaar niet mee, want er kwam een grote dragline aan rijden naar de punt van de kade en voor dat we dat wisten zette de machinist de lepel van de dragline tegen de boot en gaf deze een forse duw en ja hoor we waren los en voeren terug naar Bunjul. Daar stond de auto en gingen we terug naar het hotel.

Een lang verhaal maar een onvergetelijke dag voor ons drieën.