Gambia woensdag 11 februari
Vandaag tl-balken bevestigd in drie lokalen. Weet nu eindelijk hoe je een gat in een metalen bak moet boren. Begin met een kleine boor en ga daarna door met grotere maten. De boor moet vreten. Dat doet-ie niet als je te snel boort of met een te grote boor. Of met een botte boor. Dan wordt de boor enkel warm. Daarbij loop je de kans een kabel die in het pad van de boor hangt tot op het bot te verbranden. De elektriciën vindt het niet goed dan je dan tape er omheen wikkelt. En dus blijft niets anders over dan de draad te vervangen of creatief te worden met het pad richting lamp. Gelukkig gaan we als volwassenen met elkaar om en valt er geen onvertogen woord.
Niet dat er niet gevloekt wordt. Waarom wordt er op de verkeerde dingen bezuinigd? Er blijken altijd te weinig hamers, rolmaten, schroeven, moertjes, boren, vijlen of wat dan ook te zijn. De schroefjes die er zijn, zijn altijd de verkeerde. Waarom verkopen ze in Gambia koppelstukken, maar niet de buizen die gekoppeld moeten worden? En gereedschap wordt voor heel andere doeleinden gebruikt dan waar het oorspronkelijk voor is bedoeld. En het ligt nooit op de plaats waar het hoort te liggen. Stelschroeven van tafelpoten zijn zeker beland in de container die goederen uit Nederland aanvoert, maar ze bevinden zich niet aan of bij de tafelpoten. Gelukkig stond het aanrecht in een keer waterpas zonder stelschroeven. Hoe blij kun je worden van kleine dingen!
Hoe komt het dat het drie uur duurt om de meest eenvoudige dingen te kopen? Die vraag is dan wel weer gemakkelijk te beantwoorden. Onze Gambiaanse hoofdinkoper, tevens hoofd der school, zoekt alles bij elkaar en zegt bij het betalen dat het toch te duur is en gaat doodgemoedereerd op weg naar de volgende leverancier. En de Karweien, Praxisen en Hornbachs worden node gemist. Gamma Gambia grijp je kans!
Dankzij de tomeloze inzet van allen komt er toch een hoop af. Ik zal de personen niet bij naam noemen, aangezien ze nog herstellen van de veren van gisteren. Al had ik vandaag graag eentje erbij gehad. Kip tussen de middag viel niet heel erg in de smaak bij mijn ingewanden. Of het moest zijn dat mijn lichaam dacht toe te zijn aan een grondige schoonmaak. Het viel gelukkig mee. Mijn bilspieren bleven ontspannen.
Grootste evenement van de dag was de komst van de rijdende tandartsen van Westland4 Gambia. Daar rijden soms vrijwilligers mee uit Nederland, maar bij ons kwam een knappe inlandse jongeman en dito vrouw. Het moment van inspectie hebben we gemist. Er was ook zoveel lawaai van boren en ander gedoe. Het geluid van dakplaten die worden bevestigd dempt zelfs kindergeschreeuw. Leraren en tandartsen waren na afloop wel nog uren bezig met de nazorg, waarbij ook gedoneerde tandenborstels werden uitgedeeld en de poetsroutine geoefend. Door de oranje kleur van de schooluniformen leek het wel een bijeenkomst van de Hare Krishna. Zoals alle lesstof vond ook deze dril plaats op een deuntje met toepasselijke woorden. Kinderen leren vroeg zingen in Afrika. Het hebben van een absoluut gehoor – voor muzikanten best handig – schijnt aangeboren te zijn. Gelukkig maar. Anders zouden Afrikanen op dit gebied een flinke achterstand oplopen in hun eerste jaren. De kinderen zijn vandaag ook verblijd met een familieschommel aan een boom. De tak hield het gewicht goed. Het gevaar van afknappen was ook niet zo groot. De kinderen zaten zowat op de grond.
Het nieuwe klaslokaal is nagenoeg af. De vloer is een plaatje, de muren zitten in de licht- en donkerblauwe verf en het schoolbord hangt. De doucheruimte is betegeld. Het dak zit er bijna helemaal op. De kookhoek is strak en staat klaar om betegeld te worden.
Alleen de afscheiding met het erf van de Ceesays is nog niet rond. Dat zal ook niet snel gebeuren, vrees ik. Pa Ceesay heeft de tentpalen die jaren geleden met tentdoek op zijn compound verschenen geplaatst als afrasteringspalen. Ze staan redelijk stevig in de grond en zijn voor driekwart bekleed met het onverwoestbare dunne blik dat je overal tegen komt. Er ontbreekt echter nog een stuk. Daarvoor hebben we enkel een halve pallet ter beschikking en een piepklein stuk betonbewapening.
Aan de borrel is de dag van morgen doorgenomen. Animo voor de trip naar het vogelreservaat is minder dan verwacht. Dat heeft niets te maken met het vroege tijdstip. Nogal wat enkelingen hebben eigenlijk meer zin om wat werk te verrichten. Daar zijn ze tenslotte voor gekomen. Ook de barbecue van morgenavond baart zorgen. Ten eerste is het helemaal geen barbecue. Vlees braden op een spit kennen ze in Gambia niet. En verder schijnt het de inkopers toe dat de gekochte waren niet toereikend zullen zijn voor 25 personen. Overigens werd de borrel opgeluisterd door een heuse coraspeler. Net als bij een eerder gelegenheid deed een beetje geld opnieuw wonderen. Het werd weer stil.
De dag werd afgesloten met live muziek bij het diner. Gisteren zaten we overigens bij de Libanees. Ook een aanrader. Een grote variëteit aan heerlijk voorafjes, afgeserveerd met een hoofdschotel van spies met friet. Dat dan wel weer.
