Verslag Gambia donderdag 12 februari

Gambia donderdag 12 februari

Eergisteravond lekker gegeten bij een Libanees restaurant op de strip, bij het Senegambia hotel. Gisteravond weer gezellig in het eigen hotel, met discussie na. Nog een keer onderling afstemmen waarom we hier eigenlijk zijn. De algemene mening is toch wel dat we een klein steentje bijdragen aan de ontwikkeling van dit land. Een aantal van ons hebben eerder meegedaan aan bouwreizen van Habitat. Het verschil met wat wij doen is dat Habitat een wereldwijde organisatie is die zich ten doel stelt huizen te bouwen in ontwikkelingslanden voor mensen die zich dat zelf niet kunnen veroorloven. In principe staat zo’ n huis na de bouwreis. Wij zijn bezig met een langdurend project, dat bovendien de gehele gemeenschap ten goede komt. Dat vergroot de binding en de mogelijkheden. Het is ons wel al enige tijd duidelijk dat het meer is dan het neerzetten van een gebouw. Als we verder niets doen, dan hebben is de toegevoegde waarde niet zo groot. En los daarvan, we hebben een familie die laag stond op de maatschappelijke ladder omhoog getild. En als we onze steun intrekken, dan vallen ze waarschijnlijk diep. Daar komt nog bij dat Habitat wat terug vraagt van de mensen. Ze moeten meebouwen en ze betalen een lening op hun huis af. Onze familie krijgt een hoop cadeau. En het is een hele opgave om ze duidelijk te maken dat de school niet hun privé-bezit is en dat ze aan dezelfde regels zijn gebonden als de rest van de gemeenschap.
Het schijnt dat er zo’n 700 ngo’s vanuit Nederland aan het werk zijn in Gambia. Het is zeg maar onze kolonie in Afrika aan het worden. En er zijn ook wel wat aanknopingspunten. Gambia ligt aan zee en heeft met Nederland vergelijkbare stranden. De bevolking is relaxed en bestaat uit een mengelmoes van stammen en religies. Het land is klein en er stroomt een grote rivier doorheen. Veel vrachtauto’s hebben Nederlandse opschriften. En in tegenstelling tot andere oude Engelse koloniën rijdt men er rechts van de weg. Grote verschillen zijn er ook. Het Noord-West Europese arbeidsethos ontbreekt grotendeels; en de verschillen tussen arm en rijk zijn veel groter.

Gisteravond bleek dat (bijna) niemand trek had in de vogelexcursie in de vroege ochtend. Die is dan ook afgelast. De geplande trip naar Lamin Lodge, van waaruit een boottocht langs de mangrove bossen start, heeft ook wat minder deelnemers dan gedacht. Vanochtend hebben we in diverse groepjes wandelingen langs de waterlijn gemaakt. Daarna gingen Jan, Dick, Kaddy en ik bij elkaar zitten om Kaddy uit te leggen hoe ze kon internetten via een hotspot op haar telefoon – ze heeft een datakaartje ter beschikking t.b.v. transcontinentaal contact – en om haar uit te leggen hoe de administratiebestandjes werken die Willem voor haar heeft gemaakt. Het mocht niet zo zijn. Gambia is stoffig. De helft van de toetsen van haar laptop maken geen contact meer. Het was weliswaar een tweedehandsje, maar het lijkt toch wel zinnig dat ze leert wat zorgvuldiger om te gaan met kwetsbare apparatuur. Na wat heen en weer gereis ligt de laptop nu bij het Samsung service center in de hoop dat zij het toetsenbord kunnen schoonmaken. Vervangen zal wel niet zo snel te regelen zijn, al was het maar omdat het helemaal geen Samsung is. Kost toch allemaal weer tijd en geld.

Tegen vieren of iets later gaan we richting compound voor de barbecue. Met live muziek (?) en feest tot in de kleine uurtjes (?). Ik ben te weinig sociaal gebouwd voor dit soort gelegenheden. Een paar uurtjes is leuk. Daarna is het uitzitten geblazen of meer alcohol drinken. De laatste optie komt meestal pas laat op. En op de compound temidden van een islamitische gemeenschap is het ook weer geen gemakkelijke keuze. We zullen zien.

Dit bericht is geplaatst in Gambia 2015. Bookmark de permalink.